Τελέστηκαν τα εγκαίνια του νέου χώρου της κοινωνικής δομής διανομής ρουχισμού «Ιμάτιο» που λειτουργεί υπό την ευθύνη του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η τελετή αγιασμού έγινε πρίν από λίγο από τον Σεβ. Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό.
Στην τελετή παρέστησαν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αθήνα Σεβ. Μητροπολίτης Γουινέας κ. Γεώργιος, ο Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός, ο Μητροπολίτης Θερμοπυλών κ. Ιωάννης, εκπρόσωποι κομμάτων, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κα. Γκουτζαμάνη, ο πρ. Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Τέντες, ο Διοικητής της Ασφάλειας Αττικής και πλήθος κόσμου.
Να αναφερθεί ότι ο νέος χώρος βρίσκεται στην οδό Σαρρή 30, πίσω από την πλατεία Κουμουνδούρου.
Στο χώρο αυτό συγκεντρώνονται ρούχα, υποδήματα και κλινοσκεπάσματα σε άριστη κατάσταση από ενορίες, ιδιώτες και εταιρείες και διανέμονται στη συνέχεια σε συνανθρώπους μας που παραπέμπονται εκεί από την κοινωνική υπηρεσία του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Οι αυξανόμενες ανάγκες που διαπιστώνονται και η ανάγκη μιας ανταπόκρισης με σεβασμό στην αξιοπρέπεια των συνανθρώπων μας, οδήγησαν στην απόφαση μεταστέγασης της κοινωνικής δομής «Ιμάτιο» και ενός νέου ξεκινήματος.
Ομιλία Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Χαβάτζα
Γενικού Διευθυντή
Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Σας καλοσωρίζουμε στα εγκαίνια του ΙΜΑΤΙΟΥ, του νέου χώρου της κοινωνικής δομής διανομής ρουχισμού, που λειτουργεί υπό την ευθύνη του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Το ΙΜΑΤΙΟ δεν ξεκινάει σήμερα. Έχει ήδη μια ιστορία 14 ετών. Δημιουργήθηκε με την ονομασία «Ταβιθά» το 1999 στην οδό Ακομινάτου και λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια με σκοπό να δώσει τη δυνατότητα σε ενδεείς συνανθρώπους μας να προμηθεύονται δωρεάν ρουχισμό και κλινοσκεπάσματα. Στο διάστημα αυτό ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, χωρίς διάκριση εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής προέλευσης μπόρεσε να εξυπηρετηθεί εξασφαλίζοντας την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών.
Η εμπειρία αυτών των χρόνων υπήρξε πολύτιμη. Μαζί με την ικανοποίηση για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων, αναδείχθηκαν και οι όποιες δυσλειτουργίες. Παράλληλα δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα: η οικονομική και κοινωνική κρίση που εκδηλώθηκε στην πατρίδα μας και βιώνεται με ιδιαίτερη ένταση στην πρωτεύουσα, δημιούργησε εκρηκτικές ανάγκες σε ευρύτερες ομάδες ανθρώπων.
Σε ομάδες ανθρώπων μάλιστα που δεν ήταν συνηθισμένες, ούτε επεδίωκαν την κάλυψη των αναγκών τους από παρόμοιες κοινωνικές δομές. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πάγια εκκλησιαστική αντίληψη ότι η μέριμνα για τους συνανθρώπους μας πρέπει να γίνεται με απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητάς τους και να διασφαλίζει την αξιοπρέπειά τους, μας οδήγησαν στην απόφαση μιας ουσιαστικής αναβάθμισης της συγκεκριμένης δομής.
Για το σκοπό αυτό επελέγει ένας καινούργιος χώρος, πιο ευρύχωρος και πιο λειτουργικός, που δίνει τη δυνατότητα μιας προσεκτικής τακτοποίησης και διαχείρησης του υλικού.
Το υλικό του ΙΜΑΤΙΟΥ, ρουχισμός, υποδήματα και κλινοσκεπάσματα, θα προέρχεται από τις προσφορές των ανθρώπων. Ρούχα καινούργια ή πάντως σε άριστη κατάσταση, τα οποία προσφέρουν εταιρίες, ιδιώτες ή οργανωμένες πρωτοβουλίες ενοριών και συλλόγων, θα τακτοποιούνται στα ράφια του χώρου αυτού για να αξιοποιηθούν καταλλήλως.
Οι δικαιούχοι θα προσέρχονται στην –ή θα παραπέμπονται από την- Κοινωνική Υπηρεσία του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου, η οποία στελεχώνεται από έμπειρες κοινωνικούς λειτουργούς. Έτσι θα διασφαλίζεται η αξιόπιστη διαδικασία και η αξιοπρεπής αντιμετώπισή τους.
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μία παρέκβαση: η κοινωνική δομή του ΙΜΑΤΙΟΥ είναι μία δράση κεντρική. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να παραθεωρήσουμε ότι η φιλανθρωπική διακονία της Εκκλησίας δεν ασκείται κυρίως κεντρικά. Ασκείται κυρίως και κατ’ εξοχήν στο επίπεδο της ενορίας. Και δεν ασκείται κυρίως μαζικά. Αλλά ασκείται σε επίπεδο προσωπικό.
Στις ενορίες, στους μόνους ίσως χώρους όπου διασώζεται η προσωπική σχέση των ανθρώπων και εκδηλώνεται το προσωπικό ενδιαφέρον ως καρπός και απαύγασμα της εκκλησιαστικής ζωής, επιτελείται σιωπηλά η πιο ουσιαστική φιλανθρωπία. Και στις ενορίες της Αρχιεπισκοπής Αθηνών επιτελείται σήμερα μια μοναδική διακονία αγάπης. Με τη μέριμνα των ιερέων και τη μοναδική προσφορά των εθελοντών και κυρίως των εθελοντριών, χωρίς τυμπανοκρουσίες και σκοπιμότητες, τα Ενοριακά Φιλόπτωχα Ταμεία, αναδεικνύονται και πάλι σε χώρους εξαιρετικής προσφοράς.
Η μέριμνα και το προσωπικό ενδιαφέρον για τον εμπερίστατο, εκδηλώνεται εκεί με τρόπο μοναδικό. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρω το εξόχως σημαντικό γεγονός, ότι κάθε πρωί, ένας μεγάλος αριθμός εθελοντριών γυναικών αφήνουν το σπίτι τους και μαγειρεύουν στα Κέντρα Ενοριακής Αγάπης για τους συνανθρώπους μας. Και να προσθέσω ότι πρωτότυπες πρωτοβουλίες φιλανθρωπικής διακονίας αναπτύσσονται, ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε ενορίας.
Το Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο λοιπόν βρίσκεται σε άμεση σχέση με αυτή την καθημερινή πραγματικότητα. Συντονίζει τα Ενοριακά Φιλόπτωχα Ταμεία και έρχεται επικουρικά να λειτουργήσει δομές και να αναλάβει πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα στενά πλαίσια μιας ενορίας και για τις οποίες θα ακούσετε επιγραμματικά στη συνέχεια.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου προς τον ποιμενάρχη μας, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, ο οποίος είναι ο εμπνευστής όλων αυτών των πρωτοβουλιών. Με τη βαρύτητα που προσδίδει στη φιλανθρωπική διακονία παρακινεί όλους μας να εργαστούμε πιο εντατικά. Τον ευχαριστούμε γιατί μας κατηύθυνε και στην προσπάθεια να αναβαθμίσουμε τη συγκεκριμένη κοινωνική δομή.
Ευχαριστίες οφείλουμε ακόμα στον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και αντιπρόεδρο του Διοικητικού μας Συμβουλίου, Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Παπαγιάννη, για τη πολύπλευρη στήριξη της προσπάθειας αυτής.
Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Αρχιμανδρίτη Αλέξιο Γιαννιό, συνεργάτη του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου, που ανέλαβε εξ αρχής την προσπάθεια να στηθεί αυτός ο χώρος. Εργάστηκε συστηματικά, με τη φιλοδοξία ο χώρος να πληρεί τις προϋποθέσεις που προαναφέραμε.
Ευχαριστίες ανήκουν και σε όλο το προσωπικό του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου, γιατί όπως και στις άλλες δραστηριότητες, συνέβαλε και εδώ με όρεξη και δυναμισμό.
Αξίζει ακόμα να αναφερθούμε και στις ενορίες και τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία που και τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλαν αλλά ήδη κάποια συνεργάστηκαν και για την προετοιμασία του νέου αυτού χώρου.
Αξιοσημείωτη είναι η διάθεση συνεργασίας και προσφοράς στο συγκεκριμένο τομέα κατά το πρόσφατο διάστημα του Κέντρου Στηρίξεως Οικογενείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, με το οποίο άλλωστε βρισκόμαστε σε καθημερινή συνεργασία για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συνανθρώπων μας και των οικογενειών.
Πριν κλείσω θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μας τιμούν σήμερα με την παρουσία τους, εκπροσώπους της πολιτείας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, φορέων με τους οποίους συνεργαζόμαστε, τους ιερείς και τους εθελοντές των ενοριών που παρίστανται. Ιδιαίτερα όσους συνέβαλαν και διευκόλυναν εκ της θέσεώς τους την οργάνωση της σημερινής εκδήλωσης.
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Βασική κατευθυντήρια αρχή που μας έχει δώσει από την πρώτη ημέρα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας, είναι ότι στην πραγματικότητα αυτή που βιώνουμε είναι απαραίτητη η συν-εργασία όλων των δυνάμεων και όλων των φορέων με στόχο να διακονήσουμε το συνάνθρωπο. Επιδίωξή μας είναι και αυτός ο χώρος να αποτελέσει ένα πεδίο συνεργασίας και προσφοράς.
Ομιλία Αρχιμ. Χρυσοστόμου Συμεωνίδη
Δ/ντη Οικονομικών Γ.Φ.Τ. Της Ιεράς Αρχιεπισκοπής
Γραμματέας Συνοδικής Επιτροπής Οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος
Tο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας δεν αποτελεί μία ακόμη μορφή κοινωνικού ακτιβισμού, αλλά προκύπτει ως ανάγκη προσφοράς από την ίδια την αυτοσυνειδησία Tης ως σώματος Χριστού και την πεποίθησή Tης ότι στο κοινωνικό κακό καθρεφτίζεται η παρατεινόμενη αγωνία του Χριστού που ακόμα και σήμερα υποφέρει στα πρόσωπα των αδελφών του.
Η έννοια του σώματος συνεπάγεται την έννοια της συναντίληψης · “είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη” (Α΄ Κορ. 12, 26). Αν η Εκκλησία έκλεινε τα μάτια και περιοριζόταν στο κέλυφος της αυτάρκειας και της αυτοδικαίωσης, θα πρόδιδε την Κεφαλή Tης και θα αυτοαναιρούνταν. Το διακύβευμα, όμως, στο λόγο του Χριστού είναι σαφές: “Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποίησατε” (Ματθ. 25, 40).
Η διακονία του μυστηρίου του αδελφού ξεκινάει ήδη από το “γλωσσόκομον” (Ιω. 12, 6) της εποχής των Αποστόλων και την παύλεια “λογία”, που στόχο είχαν – μεταξύ άλλων – και την ανακούφιση των πτωχών και των εν ανάγκαις όντων και εκτείνεται μέχρι τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ακολουθώντας το αποστολικό παράδειγμα οργάνωσαν τη φιλανθρωπία, μερίμνησαν όχι μόνο για τις πνευματικές, αλλά και για τις υλικές ανάγκες του ποιμνίου τους, μίλησαν για την αλληλεγγύη και τη φιλαδελφία και στηλίτευσαν την αισχροκέρδεια, τη φιλαργυρία και την πλεονεξία.
Αυτής της παρακαταθήκης είμαστε κληρονόμοι και πάνω σ’ αυτά τα ίχνη βαδίζουμε προσπαθώντας να ανταποκριθούμε στις ανάγκες και τις προσδοκίες του λαού του Θεού.
Το Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση και την πατρική ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου Β΄ δίνει καθημερινά τη μάχη του απέναντι στα πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σπίτια και οι οικογένειες των συνανθρώπους μας.
Διευρύνουμε και ενισχύουμε το δίκτυο κοινωνικής προστασίας που διαμορφώνει και αναπτύσσει δράσεις σε πολλά επίπεδα: από τις στέγες γερόντων και τις στέγες φιλοξενίας, μέχρι τα κέντρα αποκατάστασης και στήριξης ατόμων με αναπηρία και από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς μέχρι το εκκλησιαστικό μας ορφανοτροφείο στη Βουλιαγμένη.
Το τελευταίο διάστημα, εξάλλου, παρατηρείται δραματική αύξηση των ανθρώπων που έρχονται στα συσσίτιά μας. Το νέο δεδομένο είναι ότι έχει διευρυνθεί η κοινωνική βάση εκείνων που αδυνατούν να εξασφαλίσουν έστω ένα πιάτο φαγητό, το οποίο αυτονόητα εμείς προσφέρουμε σε όποιον το έχει ανάγκη. Καθημερινά δεκάδες χιλίαδες δωρεάν μερίδες φαγητού διανέμονται από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τα Ενοριακά Φιλόπτωχα, ενώ και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα οργανώνονται συσσίτια για μεγάλο αριθμό ατόμων σε ημερήσια βάση.
Το δυσβάσταχτο κόστος αυτών των συσσιτίων το επωμίζεται εξολοκλήρου η Εκκλησία. Επίσης το πρόγραμμα Στήριξης Αστέγων περιλαμβάνει επισκέψεις, υλική και ηθική στήριξη όλων εκείνων που ζουν στο δρόμο.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν και τα ήδη λειτουργούντα κοινωνικά παντοπωλεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών άλλα και των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, τα οποία καλύπτουν βασικές ανάγκες επιβίωσης απόρων, πολυτέκνων, μονογονεϊκών οικογενειών και μοναχικών ανθρώπων.
Ενας από τους βασικούς συντελεστές του προγράμματος αυτού, είναι ο τηλεοπτικός σταθμός «ΣΚΑΙ» που σε συνεργασία με το κοινωνικό δίκτυο της Εκκλησίας δραστηριοποιούντες πανελλαδικά με χιλιαδες εθελοντές που ήδη έχουν συλλέξει και διανείμει πάνω από 1,5 εκατομμύριο τόνους τροφίμων μέσα στα δύο χρόνια που λειτουργεί το πρόγραμμα «Ολοι μαζί μπορούμε».
Οι ανάγκες, όμως, αυξάνονται συνεχώς και μας οδηγούν στην ανάπτυξη νέων δράσεων συμπαράστασης, όπως τα προγράμματα διανομής ρούχων σε αστέγους, ένα εκ των οποίων αποτελεί και την αιτία που βρισκόμαστε απόψε εδώ, στην νευραλγική περιοχή του Ψυρρή, στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών, το οποίο το τελευταίο διάστημα με τη βοήθεια των τοπικών φορέων και των αρχών έχει αρχίσει να επανακτά την παλιά του αίγλη.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Παράλληλα, θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούμε και στο μεγάλο πρόγραμμα αιμοδοσίας, το οποίο μας επιτρέπει να διαθέτουμε μέχρι στιγμής εκατοντάδες φιάλες αίματος ετησίως κυρίως σε νοσοκομεία της Αττικής, ενώ ταυτόχρονα, σε συνεργασία με μεγάλα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, “χρηματοδοτούμε” ιατρικές επεμβάσεις αλλά και ιατρικές εξετάσεις ασθενών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Θα ήταν παράληψη εδώ να μην αναφέρουμε το σύγχρονο κοινωνικό φαρμακείο του Γενικού Φιλοπτώχου που λειτουργεί στο Χαλάνδρι σε αγαστή συνεργασία με τον τοπικό Δήμο, αλλά και την κινητή μονάδα πρωτοβάθμιας υγείας που επισκέπτεται περιοδικά όλες σχεδόν της ενορίες την Αθήνας και προσφέρει υπηρεσίες σε απόρους συνανθρώπους μας.
Αλλά και πέρα απ’ αυτά, η Αρχιεπισκοπή φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία πολλών επιμέρους δομών που προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, όπως ο ξενώνας ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων, η ολοκληρωμένη μονάδα αντιμετώπισης της νόσου του Alzheimer, το οικοτροφείο χρόνιων ψυχικά πασχόντων και το κοινωνικό ιατρείο που παρέχει πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας σε χιλιάδες ανασφάλιστους και οικονομικά αδύναμους συνανθρώπους μας.
Καθένα απ’ αυτά, αποτελεί για την Εκκλησία μας μία διαφορετική έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως την απαιτεί και την ορίζει η σημερινή, δύσκολη πραγματικότητα που ζούμε όλοι μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, εντάσσεται και η βοήθεια που προσφέρει η Εκκλησία σε κρατούμενους των φυλακών, ή σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης, επειδή δεν διαθέτουν το απαιτούμενο για την εξαγορά της ποινής τους ποσό.
Οι προσπάθειες που καταβάλουμε, όμως, δεν είναι και δεν πρέπει να εκληφθούν ως ευκαιρίες αυτοδικαίωσης ή αιτίες αυταρέσκειας.
Η Εκκλησία δεν επιθυμεί ούτε επιβάλλεται να διαφημίζει το έργο της. Ακόμα και όταν κάποιοι συμπολίτες μας καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα αμφισβητούν την παρουσία της Εκκλησίας δίπλα στους δοκιμαζόμενους της εποχής μας, η Εκκλησία υποχρεώνεται να μιλήσει για το έργο της “εν συνοχή καρδίας”. Δεν έχουμε να καυχηθούμε για τίποτα, παρά μόνο για την αδυναμία μας (Β΄ Κορ. 11, 30).
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ό,τι και να προσφέρουμε στους αδελφούς μας, οι δυσκολίες τους πάντα θα προηγούνται. Γι’ αυτό τόσο ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας όσο και εμείς οι συνεργάτες του δεν υπολογίζουμε ούτε χρόνο, ούτε κόπο, ούτε εμπόδια για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην κλήση του Χριστού να γίνουμε “πάντων διάκονοι” (Μάρκ. 9, 35).
Ευχαριστώντας όλους σας που μας τιμάτε απόψε με την υψηλή παρουσία σας, θα ήθελα να κλείσω με δύο σύντομες σκέψεις. Είναι γνωστό και αυτονόητο ότι η ανέχεια, η ανεργία, οι ανισότητες, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής ασφυξίας, οι οποίες εύκολα μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχές, σε φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, εξτρεμισμού και βίας.
Λίγοι θα διαφωνούσαν με την άποψη ότι η Εκκλησία της Ελλάδος που δραστηριοποιείται σε όλη την επικράτεια μέσω του καλύτερα οργανωμένου ίσως δικτύου κοινωνικής προστασίας, έχει συμβάλει καθοριστικά στην εκτόνωση και την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων, οι οποίες μόνο κακό προξενούν στο σύνολο της κοινωνίας μας.
Η δεύτερη σκέψη που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, σχετίζεται με τα ακρίτως λεγόμενα και γραφόμενα που κάθε τόσο ακούγονται περί της δήθεν “αμύθητης” εκκλησιαστικής περιουσίας. Κάθε άνθρωπος με καλή θέληση θα πρέπει να είναι σε θέση να καταλάβει πως η εκκλησιαστική αντίληψη δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τη στυγνή επιχειρηματική εκμετάλλευση και τις ψυχρές χρηματοοικονομικές επιδιώξεις.
Η μόνη επιθυμία της Εκκλησίας είναι να αξιοποιηθεί με ουσιαστικό τρόπο η όποια περιουσία της, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει και να διευρύνει το πολυσχιδές φιλανθρωπικό της έργο.
Ο πατερικός λόγος είναι σαφής: “Πλούτου κάλλος οὐκ ἐν βαλαντίοις, ἀλλ’ ἐν τῇ τῶν χρηζόντων ἐπικουρία” (Γρηγόριος Νύσσης). Με άλλα λόγια, για να το πούμε πιο απλά υπενθυμίζοντας ένα γνωστό πατερικό σχήμα, θα λέγαμε ότι για μας το πρόβλημα δεν είναι η κτήση, αλλά η χρήση της οιασδήποτε περιουσίας, δηλαδή η ουσιαστική αξιοποίησή της προς όφελος του λαού του Θεού, αλλά και κάθε ενδεούς συνανθρώπου μας, που για μας παραμένει μία μοναδική και ανεπανάληπτη εικόνα του Θεού, ο τόπος όπου συναντούμε τελικά τον ίδιο το Χριστό.
.jpg)
.webp)